Σχοινούδι

Σχοινούδι

[divider_line type=”divider_blank”]

Το Σχοινούδι, το δυτικότερο και μεγαλύτερο χωριό της ΄Ιμβρου, και της Τουρκίας ως τη δεκαετία του ’60, δημιουργήθηκε, σύμφωνα με τις διασωθείσες ως τις μέρες μας παραδόσεις, κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τη συγκέντρωση των κατοίκων των ευπρόσβλητων από τους πειρατές, μικρών και μεγάλων οικισμών των νοτίων παραλίων του νησιού, στην ευρύχωρη κοιλάδα, μεταξύ των υψωμάτων του Μαδαρού και της Σκάφης. ΄Ηδη στις αρχές του 16ου, καθώς συνάγεται από τα νομοθετήματα του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, ήταν το μεγαλύτερο και πλουσιότερο χωριό του νησιού.
Γνωρίζουμε ότι από τον 19ο αιώνα το Σχοινούδι, υπερέβαινε σε πληθυσμό τους 2000 μόνιμους κατοίκους και αποτελείτο από τρεις μεγάλες συνοικίες: στα νότια τον Χάλακα, ο οποίος αποτελούσε το διοικητικό και εμπορικό κέντρο και στα βόρεια το Πέρα Χωριό και την Αγία Ελένη.
Στην ακμή του, εκτός από το επισκοπείο, τους τρεις ενοριακούς ναούς, το 9θέσιο σχολείο, το κοινοτικό κατάστημα, την αστυνομία, το ιατρείο, το φαρμακείο, το ταχυδρομικό γραφείο και τους τρεις συλλόγους (Μορφωτικό-Αθλητικό, Μελισσοκομικό και Κυνηγητικό), που συνέθεταν τη κοινοτική υποδομή του, διέθετε: 4 ελαιοτριβεία, 4 αλευρομηχανές, 10 νερόμυλους, 4 ανεμόμυλους,  21 εμπορικά καταστήματα, 14 καφενεία, 5 κουρεία, 8 ραφεία, 4 υφαντουργεία, 5 υποδηματοποιεία, 6 ξυλουργεία, 1 σαγματοποιείο, 1 μηχανουργείο, 3 σιδηρουργεία, 2 λευκοσιδηρουργεία, 5 κασερίες, 5 κρεοπωλεία, 1 αρτοποιείο ,   6 σκεπαστά δημόσια πλυσταριά και 2 κινηματογραφικές αίθουσες.
Η συγκοινωνία του Σχοινουδιού με το κέντρο της επαρχίας, την Παναγία,  και τα υπόλοιπα χωριά γινόταν καθημερινά από δύο λεωφορεία, ενώ μέχρι τα μέσα του 1950 μεγάλος μέρος των ναυτικών συγκοινωνιών του εξυπηρετούνταν από τον Πύργο, το από ανέκαθεν επήνειό του.

ΙΜΒΡΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ