Η αγάπη των Ιμβρίων για μόρφωση είναι γνωστή σε όλους. Με γνώμονα ότι ο Αθλητισμός είναι αναπόστατο κομμάτι της παιδείας, ήταν επόμενο ότι όλοι οι Ίμβριοι να επιδιώκουν την αγωγή των νέων και μέσα από την άθληση. Με τη βοήθεια όλων των πνευματικών ανθρώπων αλλά και της Εκκλησίας δόθηκαν όλα τα απαραίτητα εφόδια, για να οδηγήσουν τους νέους προς αυτή την κατεύθυνση.
Με τον όρο Φυσική Αγωγή εννοούμε την αγωγή που παρέχεται στους νέους μέσα από ποικίλες κινητικές και άλλες παρεμφερείς δραστηριότητες ώστε να βοηθήσει κατά προτεραιότητα την σωματική τους ανάπτυξη και να συμβάλλει στην ψυχική και πνευματική τους καλλιέργεια καθώς και στην αρμονική τους ένταξη στην κοινωνία.
Σε κάθε κοινωνία ακόμα και εκτός σχολείου υπάρχει η έννοια της Φυσικής αγωγής. Μέσα από τα παιχνίδια στις αλάνες , μέσα από τους παραδοσιακούς χορούς.
Εντός του σχολείου η Φυσική αγωγή παρέχεται μέσα από πιο οργανωμένες κινητικές δραστηριότητες και φυσικά από τα αθλήματα.
Αυτό ακριβώς το αντικείμενο θα εξεταστεί παρακάτω για την πατρίδα μου την ΙΜΒΡΟ.
Παρ΄ όλη τη μεγάλη βιβλιογραφία που υπάρχει για το νησί, σχεδόν πουθενά δε βρέθηκαν ιδιαίτερα στοιχεία (εκτός από το περιοδικό ΙΜΒΡΟΣ 1947-48) ικανά να πιστοποιήσουν κάποια γεγονότα. ΄Όλα τα στοιχεία που θα αναφερθούν παρακάτω στηρίζονται σε μαρτυρίες συμπατριωτών που έζησαν εκείνη την εποχή και έχουν διασταυρωθεί. Κάποια λάθη και παραλήψεις σίγουρα υπάρχουν. Ωστόσο τα γεγονότα τελικά δεν αλλοιώνονται ούτε και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτά διαδραματίστηκαν.
Η κύρια βοήθεια ήρθε από τον κ. Γεώργιο Ξεινό, ο οποίος πέρα από τις πληροφορίες που μου έδωσε, με κατεύθυνε πού θα μπορούσα να απευθυνθώ.
Ο κ. Ευστράτιος Χαρίτος και ο κ. Παντελής Μιχαηλίδης είναι δυο σπουδαίες μορφές
της εποχής εκείνης και μου έδωσαν χρήσιμες πληροφορίες για την έρευνά μου.
Μεγάλη βοήθεια δέχθηκα και από το συνάδελφό μου κ. Σωτήρη Πρίγκο. Κι όσο η έρευνα προχωρούσε τόσα περισσότερα στοιχεία ερχόταν στην επιφάνεια. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι η υπόθεση «αθλητισμός» γενικότερα στην ΄Ιμβρο ήταν στις σωστές βάσεις για να έχει ανάλογη συνέχεια, εάν δεν συνέβαιναν τα όσα συνέβησαν.
Θα πρέπει βέβαια κάποιος να γνωρίζει και τις συνθήκες που επικρατούσαν στον Αθλητισμό εκείνη την εποχή σ’όλες τις ανεπτυγμένες χώρες και να τις συγκρίνει μ’αυτές του νησιού. Γιατί ο Αθλητισμός, όπως όλοι γνωρίζουν, είχε μεγάλη ανάπτυξη στα τέλη του 20ου αιώνα. Σ’αυτό συνέβαλε η ανάπτυξη των Μ.Μ.Ε. και ιδιαίτερα της τηλεόρασης. Πριν απ΄αυτό είτε η πληροφόρηση ήταν ελλιπής είτε η πληροφόρηση γινόταν με αργούς ρυθμούς. ΄Ετσι και η ΄Ιμβρος παρ΄ όλες τις δύσκολες καταστάσεις αλλά με την άσβεστη αγάπη των Ιμβρίων για τα «γράμματα» προσπάθησε και κατάφερε – μέχρι ενός σημείου – να αναπτύξει και τον Αθλητισμό της.
Αναφερόμαστε πάντα σε ερασιτεχνικό Αθλητισμό και τις περισσότερες φορές σε ευκαιριακό Αθλητισμό.
Θέλω να πιστεύω ότι η ΄Αθληση και ο Αθλητισμός γενικότερα ταιριάζουν στον ΄Ιμβριο-΄Ελληνα .Γιατί πρώτα απ΄ όλα είναι προκομμένος, είναι πεισματάρης, είναι ζηλιάρης (με την καλή έννοια) και πάνω απ΄ όλα θέλει να είναι πάντα πρώτος(χαρακτηριστικό της φυλής μας), βάζει υψηλούς στόχους, είναι νταμαχκιάρης (αχόρταγος)! Είναι περήφανος, αρκετά σκληρός και πιστεύει σ΄ αυτό που κάνει.Όλα αυτά είναι χαρίσματα που χρειάζονται για να πετύχεις στον Αθλητισμό. Και πολλοί συμπατριώτες που ασχολήθηκαν με τον Αθλητισμό είχαν πολλές επιτυχίες.
Για να υπάρξει πιο συγκεκριμένη αντίληψη των γεγονότων θα ήθελα να μου δοθεί η άδεια να χωρίσω σε περιόδους την Ιστορία της Φυσικής αγωγής και του Αθλητισμού στην ΄Ιμβρο.
Γιατί όπως γίνεται αντιληπτό οι εκάστοτε συνθήκες στο νησί επηρέαζαν τα πάντα.
Πρέπει να διευκρινιστεί επίσης ότι δεν υπάρχουν στοιχεία μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. ΄Ετσι έχουμε την πρώτη περίοδο μέχρι το 1945. Τη δεύτερη περίοδο 1945 – 1966 και την Τρίτη περίοδο 1966 και μετά.
Α΄ περίοδος : ….. – 1945
Σ΄ αυτήν την περίοδο η Φυσική Αγωγή επικεντρώνεται στα σχολεία και στο ελεύθερο παιχνίδι. Τα σχολεία δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένα εάν σκεφθεί κανείς ότι πολλοί εκπαιδευτικοί είχαν τελειώσει μόνο το Γυμνάσιο και δεν είχαν παιδαγωγικές γνώσεις. Κάποια μικρά βήματα γινόταν από κάποιους δασκάλους χωρίς όμως να υπάρχει συγκεκριμένη μορφή στο ημερήσιο πρόγραμμα του σχολείου πόσο περισσότερο η έννοια της ύλης του μαθήματος. Παρ΄ όλα αυτά οι πρώτες μαρτυρίες που υπάρχουν λένε ότι γινόταν κάποιες ασκήσεις με δίσκο και σφαίρα (κλασσικός αθλητισμός-στίβος).
Μια μαρτυρία του κ Παντελή Μιχαηλίδη αναφέρει ότι, σύμφωνα με τις διηγήσεις της μητέρας του, στα τέλη του 19ου αιώνα, την ημέρα του Αγ. Κωνσταντίνου και της Αγ. Ελένης, στο Μετόχι του Αγ. Κωνσταντίνου, στο Ρωξάδο, γινόταν πανηγύρι και στα πλαίσια αυτής της γιορτής γινόταν Ιππικοί αγώνες. Σ΄ αυτούς τους αγώνες όσοι συμμετείχαν στόλιζαν τα άλογά τους ή τα μουλάρια τους, έκαναν κάποιας μορφής αγώνα και τους παρακολουθούσαν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής.
Θεωρούνταν δε αυτοί οι αγώνες ιδιαίτερο γεγονός.
Θα πρέπει να σας αναφέρω ότι παρόμοιες εκδηλώσεις έχουμε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας όταν υπάρχει κάποια γιορτή ή πανηγύρι, όπως π.χ στην Επανομή, στην Μυτιλήνη.
Αυτή την περίοδο αλλά και τις επόμενες περιόδους συναντάμε την έννοια της Φυσικής αγωγής μέσα στα παιχνίδια που έπαιζαν τα παιδιά, όπως και στην πλούσια «γκάμα» των παραδοσιακών χορών της ΄Ιμβρου.
Μερικά από τα παιχνίδια είναι τα παρακάτω :
– Αμάδες : πέτρες που τις έβαζαν τη μία πάνω στην άλλη και τις σημάδευαν ποιος θα
ρίξει τις περισσότερες
– Τσιλίκι : ξύλο μυτερό κι από τις δύο άκρες, που το χτυπούσαν ποιος θα το ρίξει πιο
μακριά.
– Μπίλιες , βόλια
– Κρυφτό
– Φουρλάκι : κάτι σα σβούρα
– Τρίπετρο
– Εννιάπετρο
Ιδιαίτερα στα κορίτσια υπάρχει και
– η Θύρα : κουτσό
– Σχοινάκι ατομικό και σχοινάκι με μεγάλο σχοινί, όπου δύο το γυρίζουν και πηδάνε
τα άλλα.
Οι χοροί σίγουρα αποτελούν μέχρι και σήμερα αναπόσπαστο μέρος της ζωής των Ιμβρίων. Σε κάθε γλέντι, πανηγύρι ή γιορτή, οι ΄Ιμβριοι χορεύουν. Είναι όπως λέγεται «χορευτανάδες».
Η μουσική των χορών είναι έντονα επηρεασμένη από τη Βυζαντινή μουσική, όπως και όλα τα Δημοτικά τραγούδια της χώρας μας.
Τα όργανα που συμμετείχαν ήταν : το βιολί, το κλαρίνο, το λαούτο, το σαντούρι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ποτέ οι ΄Ιμβριοι δε χρησιμοποίησαν νταούλι.
Οι χοροί που ήταν πιο δημοφιλείς ήταν :
– Συρτός ή Καλαματιανός, που είναι ο εθνικός χορός της Ελλάδας και χορεύεται σ΄
όλη την επικράτεια.
– Λημνιός
– Συρτός Κεχαγιάς : λέγεται ότι είναι Ιμβριώτικος χορός που τον χορεύουν και οι
Λημνιοί.
– Μυτιληνιός : αναφέρεται ότι ήταν Σχοινουδιώτικος χορός που χορεύουν και οι
Μυτιληνιοί. Γιατί λέγεται ότι ήταν Σχοινουδιώτικος ενώ ονομάζεται «Μυτιληνιός»
δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες.
– Κόνιαλης
– Καρσιλαμάς
– Πιγκί : βαρύς καρσιλαμάς
– Χασάπικο γρήγορο
– Μια μαρτυρία αναφέρει για κάποιο ζωναράδικο κι αυτό το συμπεραίνουμε από το
πιάσιμο των χεριών. ΄Ισως να ήταν από τη Θράκη, αφού εκεί είναι πολύ διαδεδο-
μένος αυτός ο χορός.
Β΄ περίοδος : 1945 – 1966
Αυτή είναι η περίοδος που το νησί γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση σ΄ όλους τους τομείς της ζωής και όπως είναι φυσικό και στον Αθλητισμό.
Μετά τον πόλεμο λοιπόν ο κόσμος προσπαθεί να αναπτυχθεί και να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσής του. Παρ’όλο που στην ΄Ίμβρο δεν έγινε πόλεμος, το νησί επηρεάστηκε όπως όλος ο κόσμος.
Μέχρι το 1945 ο Αθλητισμός υπήρχε μόνο μέσα στο σχολείο.
Τα πρώτα βήματα γίνονται το 1946 στην Παναγία. Μια ομάδα νέων Ιμβρίων με τη συγκατάθεση των Τουρκικών αρχών ιδρύει τον πρώτο σύλλογο στο νησί.: Imroz Spor ve Genclik Dernei ( σε ελεύθερη μετάφραση Νεολαία Αθλητισμού).
Αξίζει να σημειωθεί ότι η έγκριση των Τουρκικών αρχών για την ίδρυση του συλλόγου ίσως να εξυπηρετούσε ό,τι και τα τάγματα Εθνικών Νεολαιών που βρίσκονταν σε διάφορα μέρη της Ηπειρωτικής Τουρκίας, αλλά και σε άλλα κράτη.
Από την πλευρά των Ιμβρίων όμως, εξυπηρετούσε τη συσπείρωση των νέων, την ψυχαγωγία τους μέσω της άθλησης και την ανάπτυξη του μορφωτικού τους επιπέδου.
Το Διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου αποτελούνταν από τους :
Πρόεδρος : Τζεβάτ Τσομπάνογλου
Αρχηγός Αθλητισμού : Αδαμάντιος Μπάνος
Προπονητής : Ευστράτιος Χαρίτος (κάτι σα μάνατζερ, κυνηγός ταλέντων)
Μέλη : Παντελής Μιχαηλίδης
Γεώργιος Κιντιλέρος
Δημήτριος Τερζής
Μίμης Σωφρονίου
Ζαφειράκος Μομόγκος
Πριν αναφερθούμε στη δραστηριότητα του Συλλόγου, καλό θα ήταν να αναφερθούμε σε δύο ανθρώπους που συνέβαλαν τα μέγιστα στην υπόθεση «Αθλητισμός» στο Σύλλογο της Παναγίας, αλλά και της ΄Ιμβρου γενικότερα.
Πρώτος ο Αδαμάντιος Μπάνος, δάσκαλος και γυμναστής στο Δημοτικό και από το 1953 και στο Γυμνάσιο. Δραστήριος και με μεγάλη αγάπη για τον αθλητισμό, προσπάθησε και κατάφερε να μεταδώσει την αγάπη του αυτή σε πολλούς νέους. Αρκετά αυστηρός (ήταν και η εποχή τέτοια) ζόριζε τους μαθητές του ώστε να καταφέρουν όσα περισσότερα γινόταν. Μια φορά είχε πιέσει αρκετά κάποιες μαθήτριές του στη Γυμναστική που όπως φαίνεται δεν τα κατάφερναν καλά και μάλιστα τις αποκάλεσε «παζαβλές» (άτσαλες).
Ο Ευστράτιος Χαρίτος την εποχή εκείνη ήταν 27 ετών. ΄Ηταν αυτό που λέμε σήμερα «αθλητικός τύπος» με παράστημα και αθλητικό σώμα.΄Ηταν εν ενεργεία αθλητής και παράλληλα ασκούσε τα καθήκοντα του προπονητή στο Σύλλογο.
Ενδιαφερόταν να φέρει νέους κοντά στο σύλλογο, να τους προτρέψει να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και να τους γυμνάσει ακόμα.
Στις παρελάσεις ήταν σημαιοφόρος. Ασχολούνταν με όλα τα αθλήματα που υπήρχαν τότε και είχε πολλές διακρίσεις.
Εκτός από το δύο προαναφερθέντα πρόσωπα θα πρέπει να πούμε ότι όλο το Δ.Σ έδωσε τα μέγιστα για την ανάπτυξη του Συλλόγου. Μάλιστα ιδιαίτερης μνείας
αξίζει ο κ. Μίμης Σωφρονίου, ο οποίος πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη και έκανε καμπάνια για να μαζέψει χρήματα, που θα βοηθούσαν στην υλικοτεχνική υποδομή (μπάλες, όργανα κτλ).
Ο κ. Παλαιόπουλος από την Κωνσταντινούπολη βοήθησε ιδιαίτερα για την ανάπτυξη του Συλλόγου κυρίως στο μορφωτικό επίπεδο.
Η δραστηριότητα του Συλλόγου στην αρχή περιορίζεται σε αθλητικό επίπεδο. Πολύ γρήγορα όμως επεκτείνεται και σε μορφωτικό : διδάσκονται Αγγλικά από τους Σωφρονίου και Μομόγκο, αρχίζει να δημιουργείται βιβλιοθήκη. Οι ΄Ιμβριοι, απ΄ όσο φαίνεται, είχαν σκοπό να δημιουργήσουν ένα Σύλλογο ικανό να συσπειρώσει πολύ κόσμο αναπτύσσοντας παράλληλα Παιδεία και Αθλητισμό.
Ο πρώτος αγώνας (επίσημος εν μέρει) διεξήχθει στο άθλημα της πετοσφαίρισης, το Volleyball δηλαδή. Δύο παιδιά από το Γλυκύ, οι Μανιάδες, μαζί με τον Μπάνο οργάνωσαν τον πρώτο αγώνα (όπου συμμετείχαν και μερικοί Τούρκοι). Ο χώρος που έγινε ο αγώνας είναι εκεί που βρίσκεται σήμερα το τζαμί. Τον παρακολούθησε πολύς κόσμος και ήταν ιδιαίτερα καλοί όλοι οι αθλητές. Ο Καϊμακάμης που παρακολούθησε την αναμέτρηση ενθουσιάστηκε και πρότεινε στην ομάδα να δώσει αγώνα με την ομάδα της Τενέδου. ΄Οπως και έγινε. Την ημέρα μάλιστα του ταξιδιού είχε πολύ φουρτούνα και οι ΄Ιμβριοι αθλητές ταλαιπωρήθηκαν πάρα πολύ! Όταν έφτασαν πήγαν κατευθείαν στο γήπεδο. Σ΄ αυτή τη συνάντηση έχασαν από την ομάδα της Τενέδου. Αφού όμως ξεκουράστηκαν το βράδυ, σηκώθηκαν το πρωί ανανεωμένοι και έδωσαν το δεύτερο αγώνα όπου και νίκησαν λέγοντας χαρακτηριστικά ότι την προηγούμενη ημέρα ήταν πολύ κουρασμένοι από το ταξίδι.
Σ΄ αυτόν τον αγώνα συμμετείχε και ο κ. Βασιλειάδης, ο Γενικός Γραμματέας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής σήμερα.
Οι αγώνες στην Παναγία γινόταν κάθε Σαββατοκύριακο το απόγευμα και μαζεύονταν πολλοί συμπατριώτες για να παρακολουθήσουν τα δρώμενα.
Πέρα από το Volleyball γινόταν αγώνες ποδηλασίας (είχαν δέκα ποδήλατα) και αγώνες στίβου.
Γεγονός μεγάλο επίσης ήταν και οι Αθλητικές εκδηλώσεις που γινόταν στο Γυμνάσιο τα επόμενα χρόνια (μετά το 1953) όπου οι αγώνες στίβου (100 μ., άλμα εις ύψος, τριπλούν, εμπόδια) είχαν την τιμητική τους.
Τα χρώματα που είχαν οι στολές των αθλητών ήταν : Φανέλες άσπρες και κίτρινες (δύο ρίγες κάθετα), άσπρο παντελονάκι και κόκκινες κάλτσες.
Αναφέρεται μάλιστα από την κα. Χαρίτου ότι το σήμα στις φανέλες το κεντούσαν οι γυναίκες στο χέρι με ραφή πλακέ.
΄Ένα άλλο σημείο άξιο προσοχής είναι η μαρτυρία του κ. Στράτου Χαρίτου, ο οποίος έφτιαχνε τα παπούτσια του βάζοντας πετσί (δέρμα) για σόλα και κομμάτια για να μη γλιστράνε και να αντέχουν. Κάτι δηλαδή σαν τα σημερινά σπάικς(παπούτσια στίβου με καρφιά !!)
Περνώντας τα χρόνια οι κάτοικοι της Παναγίας δώρισαν χωράφια στη Μητρόπολη για να γίνει το Νοσοκομείο. Κάποιος μάλιστα προσέφερε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για το σκοπό αυτό. Μαθαίνοντάς το αυτό οι Τούρκοι αποφάσισαν να κάνουν το νοσοκομείο οι ίδιοι κι έτσι ο χώρος που ανήκε στη Μητρόπολη αποφασίστηκε να γίνει μεγάλο γήπεδο. Δυστυχώς λίγο αργότερα η κατάσταση χάλασε και ο χώρος έμεινε ως είχε.
Παράλληλα με την ίδρυση του Συλλόγου στην Παναγία, τον επόμενο χρόνο, δηλαδή το 1947, ιδρύεται στο Σχοινούδι Σύλλογος με το όνομα IMROZ-DEREKOY-KULTUR DERNEGI. Οι δραστηριότητές του είναι ποικίλες : Πολιτιστικός, μορφωτικός, αθλητικός, οικονομικός.
Το πρώτο Διοικητικό συμβούλιο είναι το εξής :
Πρόεδρος : Αθανάσιος Σπόρος
Αντιπρόεδρος : Γεώργιος Μουχάλης
Γραμματέας : Λάζαρος Λαζαρίδης
Ταμίας : Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Σύμβουλος : Τάκης Παπαδόπουλος
(περ. ΙΜΒΡΟΣ, τ. 8, Ιαν 1948, σελ 173)
Στο Σύλλογο υπήρχε συνδρομή : 50 γρόσια
Με εφαλτήριο το σχολείο και τη βοήθεια του Συλλόγου δημιουργήθηκαν ομάδες Volleyball, Ποδοσφαίρου, Στίβου. Οι ομάδες συγκροτούνταν κυρίως το καλοκαίρι, γιατί όπως είναι αντιληπτό κατά τη διάρκεια του χειμώνα οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες.
Κάθε Κυριακή με τη λήξη της Θείας Λειτουργίας γινόταν ποδοσφαιρικός αγώνας. Με το βιολί προπορευόμενο να συνοδεύει την είσοδο των αθλητών και τον κόσμο να παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον το σημαντικό γεγονός. Αυτό το γεγονός(με το βιολί) αναβίωσε τη δεκαετία του ΄90 και συνεχίζεται ως τις μέρες μας από τους Ιμβρίους επισκέπτες, που πηγαίνουν στο νησί το καλοκαίρι.
Χαρακτηριστική φωτογραφία από τις Αθλητικές Εκδηλώσεις στο Σχοινούδι. Βλέπουμε καθαρά τον τρόπο γύμνασης των μαθητών, τη λεγόμενη παραγγελματική Γυμναστική, όπως επικρατούσε τότε σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη.(βλ. φωτ. *)
Κυρίως τη δεκαετία του ΄50 έχουμε την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου. Λόγω της ύπαρξης γηπέδου πολλοί Σχοινουδιώτες διακρίθηκαν σ΄ αυτό το άθλημα και αναφέρω ενδεικτικά :
Μουχάλες Παναγιώτης, Κογκολέτος Αποστόλης, Κοκκινάκης Στέλιος, Βλάχος Παναγιώτης, Κυριαζής Θανάσης, Γιωργάκαρος Κώστας, Μουρμανλής Σπύρος, Μουρμανλής Τριαντάφυλλο, Αναγνωστέλης Βάσος.
Τα χρώματα της ομάδας του Σχοινουδίου ήταν μπλε και κίτρινο στις φανέλες (ρίγες κάθετες) και παντελονάκια μπλε.
Στο Στίβο υπήρξαν μερικοί εξαιρετικοί αθλητές με πρώτο και καλύτερο τον Αποστόλη Φερμελή στο τρέξιμο. Σε κάποιον αγώνα στα 1.500 μ. με άλλους τρεις αθλητές από την Κωνσταντινούπολη ήρθε πρώτος με εμφανή διαφορά από τους άλλους.
Ο Αντώνης Μπουνιόλης (Ριτόκρετος) ήταν πολύ καλός στη σφαίρα.
Πολλές φορές έρχονταν στο νησί Τούρκοι παλαιστές και έδιναν αγώνες επίδειξης με σκοπό να μαζέψουν χρήματα. Οι ΄Ιμβριοι γενικότερα δεν ασχολήθηκαν με τέτοιου είδους αθλήματα ίσως επειδή είναι φιλήσυχος λαός.
Στα Αγρίδια τα στοιχεία που υπάρχουν μας παραπέμπουν στο Σχολικό αθλητισμό. Το 1948 η κοινότητα παραχωρεί ένα μικρό χώρο για Volleyball. Περνώντας τα χρόνια βέβαια αναπτύχθηκε και το Ποδόσφαιρο.
Σ΄ ένα αγώνα μάλιστα Σχοινούδι-Αγρίδια διαιτητής ήταν ο σημερινός Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Πολίτης Γιάννης. Ο κ. Πολίτης δεν ήταν αθλητής και δεν ήξερε πολλά από ποδόσφαιρο. Τον κάλεσαν να διαιτητεύσει όμως σαν (ας πούμε) ουδέτερο. Θα τον βοηθούσαν μάλιστα κάποιοι απ΄ έξω.
Στις αρχές του αγώνα το Σχοινούδι σημείωσε τέρμα. Κάποιος απ΄ αυτούς που τον βοηθούσαν σήκωσε το χέρι του για οφ σάιντ και ακύρωσε το γκολ. Από τότε υπάρχουν ακόμη Σχοινουδιώτες που τον «κυνηγάνε».Για την ιστορία κέρδισαν τα Αγρίδια 2-1.
Τα Αγρίδια είχαν ομάδα Volleyball που έπαιρνε μέρος σε αγώνες (κυρίως στη γιορτή Νεολαίας).
Υπήρχε και ομάδα στίβου μ΄ ένα πολύ καλό αθλητή τον Βασίλειο Σώζο.
Ο ΄Αγιος Θεόδωρος είχε εξαιρετική ομάδα Volleyball, που έκανε πολλές νίκες. Από τις πληροφορίες που υπάρχουν ομάδα Ποδοσφαίρου δεν υπήρχε.
Ο Αθλητισμός αυτήν την εποχή (1945-1966) ήταν σε άνθηση και προμήνυε καλές εξελίξεις για το μέλλον. ΄Ηδη ο πρώτος επίσημα καθηγητής Σωματικής Αγωγής έκανε την εμφάνισή του στην Ιμβρο το 1965, ο κ. Πρίγκος Σωτήρης. Αφού σπούδασε στην Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής στην Αθήνα, γύρισε στην πατρίδα του για να μεταδώσει τις γνώσεις του στους συμπατριώτες του. Συμπλήρωνε ώρες διδασκαλίας στην Παναγία και στο Σχοινούδι. Με τη βοήθεια του Διευθυντού του σχολείου του Σχοινουδίου, αλλά και της Παναγίας είχαν δρομολογηθεί πολλά για την εξέλιξη του αθλητισμού στην ΄Ιμβρο.
Δυστυχώς όμως το 1966 γκρεμίστηκε ό,τι χτίζονταν τόσο καιρό.
Αυτός ο άνθρωπος υπήρξε εκείνος που φύτεψε στο μυαλό μου την ιδέα να γίνω Καθηγητής Φυσικής Αγωγής. Τον ευχαριστώ δημόσια!
Γ΄ περίοδος : 1966 – έως σήμερα
Όπως είναι σε όλους γνωστό το 1966 αρχίζει να εφαρμόζεται το πρόγραμμα διάλυσης (eritme programmi) από το Τουρκικό κράτος, με σκοπό τον αφελληνισμό του νησιού. Γίνονται απαλλοτριώσεις, υπάρχουν φασαρίες, κλείνουν τα Ελληνικά σχολεία, βεβηλώνονται εκκλησίες και σιγά σιγά όλοι οι ΄Ιμβριοι ο ένας μετά τον άλλον παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς. ΄Αλλοι στην Κωνσταντινούπολη (μέχρι έλεγαν να φτιάξει η κατάσταση) άλλοι στην Ελλάδα, άλλοι στη Γερμανία, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στον Καναδά. Και το 1974 με τα γεγονότα στην Κύπρο ήρθε το τελειωτικό χτύπημα. ΄Εφυγαν και οι υπόλοιποι. Αυτοί που έμειναν στο νησί ήταν ηλικιωμένοι (γύρω στους 500-1000).
΄Ολοι γνωρίζουν ότι ο ΄Ιμβριος μπορεί να ζήσει χωρίς φαΐ και νερό, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς θρησκεία και παιδεία.
Έφυγαν οι νέοι και πήραν μαζί τους τη χαρά, το γέλιο, τα παιχνίδια. Αυτήν την εποχή λοιπόν τι αθλητισμός να υπάρξει ; Τίποτα !!
Ακόμα και τη δεκαετία του ΄80, όπου μερικοί ΄Ιμβριοι (της ξενιτιάς) επισκεπτόταν το νησί μήπως και κάτι αλλάξει κι αυτοί συναντούσαν πολλά προβλήματα (σύνορα, παρακολουθήσεις, πιέσεις κτλ).
Παρ΄ όλα αυτά κάποιοι συμπατριώτες τα καλοκαίρια (της Παναγίας) οργάνωναν ποδοσφαιρικούς αγώνες. Μαζεύονταν από το Σχοινούδι, τα Αγρίδια, την Παναγία και τα άλλα χωρά, χωρίζονταν σε ομάδες και έπαιζαν για ευχαρίστηση.
Τη δεκαετία του ΄90 όλο και περισσότεροι ΄Ιμβριοι επιστρέφουν στην πατρίδα για διακοπές το καλοκαίρι. Οι νέοι οργανώνουν ποδοσφαιρικούς αγώνες στην Παναγία.
Συνήθως Σχοινούδι-Αγρίδια. Κι όποιος δεν συμπληρώνει ενδεκάδα παίρνει παίκτες και από τα άλλα χωριά.
Ο ποδοσφαιρικός αυτός αγώνας έχει γίνει θεσμός. Στις 13 Αυγούστου κάθε χρόνο μετά το μεσημέρι όλοι οι νέοι πάνε για ποδόσφαιρο στην Παναγία, και το βράδυ όλοι μαζί για διασκέδαση.
Πολλοί αγώνες υπήρξαν συναρπαστικοί, με αρκετές εντάσεις και μικροφασαρίες, αλλά το βράδυ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Φαίνεται ότι πολλοί νέοι, ακόμη κ αυτοί που δεν γεννήθηκαν εκεί, τρέφουν μια μοναδική αγάπη για την πατρίδα τους. Με λαχτάρα ζητούν να μάθουν τα πάντα για το νησί : τα διάφορα μέρη, τις συνήθειες, την ιστορία.
Κι έτσι (με το καλό) να γίνουν και πάλι μεγάλοι αγώνες, μοναδικά γλέντια, αρκεί να επιτρέψει το Τουρκικό κράτος να επισκεπτόμαστε την πατρίδα μας. Είναι η πατρίδα μας κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανένας.
Την τελευταία πενταετία ομολογουμένως η κατάσταση στο νησί είναι πολύ καλύτερη. Οι Τούρκοι μας θέλουν ή τουλάχιστον έτσι λένε. Μας θέλουν σίγουρα για οικονομικούς λόγους, αλλά μόνο αυτό δε φτάνει! Πρέπει να βρεθεί τρόπος να γεφυρωθεί το χάσμα ! Φτάνει πια τόση ταλαιπωρία για όλους !
Φέτος το καλοκαίρι στο νησί υπήρχαν 3.500 με 4.000 ΄Ιμβριοι που γύρισαν για να επισκεφθούν τα χώματα της πατρίδας τους. ΄Έγιναν γλέντια, χοροί, ποδοσφαιρικοί αγώνες.
Όλα μπορούν και πρέπει να γίνουν καλύτερα.
Η Φυσική αγωγή και ο αθλητισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την παιδεία ενός τόπου. Χωρίς την παιδεία τι αθλητισμός να υπάρξει;
Ο Αθλητισμός είναι πολιτισμός, είναι η ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί, να εξωτερικεύσει την ενέργειά του, να βγάλει όλη την ομορφιά που κρύβει μέσα του.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι ΄Ιμβριοι είναι άποικοι των Αθηναίων και κουβαλούν μέσα τους όλη τη φλόγα και την αρετή που έδωσε σ΄ όλον τον κόσμο το Ολυμπιακό πνεύμα και το στεφάνι αγριελιάς.
΄Ο,τι και να πάρεις από κάποιον άνθρωπο, όσες κακουχίες κι αν περάσει, ό,τι και να του στερήσεις, τις αξίες και τις αρχές που διδάχθηκε από τα παραμύθια των παππούδων του δεν μπορείς να τα σβήσεις. Κι αυτά τα παραμύθια που έλεγαν οι παππούδες μας στην ΄Ιμβρο είχαν βαθιές ρίζες και είναι δύσκολο να τις ξεριζώσεις, αν όχι ακατόρθωτο.
Παύλος Γ. Σταματίδης
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Προπονητής Καλαθοσφαίρισης